Životni put koji je Mihajlo Pupin prešao od Idvora do najvećih naučnih priznanja i počasti, uzbudljiv je kao i njegovo naučno nasleđe. Akademik Aleksandar Marinčić, preveo je njegovu Pulicerom nagrađenu autobiografiju, koja nimalo slučajno nosi naziv „Sa pašnjaka do naučenjaka”. Pupin je bio prvi Srbin koji je dobio ovo značajno priznanje. Кo želi da se upozna sa Mihajlom Pupinom, treba prvo da se upozna sa ovom njegovom knjigom. Neverovatno zvuči da su decenijama delovi njegove autobiografije bili obavezna lektira u američkim školama, a da je knjiga deljena đacima u mnogim zemljama, uz napomenu da se tu mogu upoznati sa jednom vrstom ličnosti kakvi i sami treba da postanu. Кnjiga je odmah po izlasku u Americi prevedena na nemački, francuski, španski, švedski, japanski, ruski, italijanski i druge jezike. Pupinovim trudom objavljena je  i na srpskom jeziku, u izdanju Matice srpske 1929. godine. Predgovor prvom izdanju kod nas, napisao je Miloš Crnjanski.

Lazar Žarković, industrijalac i čovek koga je Mihajlo Pupin zavoleo i prihvatio kao prijatelja, ostavio je svojoj porodici na čuvanje mnoge lepe i dirljive priče o Pupinovom životu na imanju u Norfolku. Jedna od njih, nimalo slučajno, otvara i ovaj prikaz njegovog života i dela.  Pupin je imao običaj da okuplja u svojoj kući bogate i ugledne Amerikance, profesore univerziteta, naučnike, filantrope, u isto vreme otvarajući vrata svog doma i Srbima koji su u potrazi za boljim životom prelazili Atlantik i stizali u Ameriku. Tokom tih susreta, često je  govorio o velikim temama nauke i politike toga doba, ali i o svojoj domovini, a posebno o majci Olimpijadi.  Ostalo je upamćeno da bi svaki put  kada spomene majku, Mihajlo ustajao, jer kako je govorio, sedeći o njoj ne može da priča. To je ostavljalo snažan utisak na sve prisutne, koji su ta kazivanja često prepričavali, pa i ne čudi što su nam do danas ostala mnoga svedočanstva